Χέρμπερτ Άιμερτ

Χέρμπερτ Άιμερτ
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Herbert Eimert (Γερμανικά)
Γέννηση	8  Απριλίου 1897 Μπατ Κρόιτσναχ
Θάνατος	15  Δεκεμβρίου 1972 Κολωνία
Χώρα πολιτογράφησης	Γερμανία
Σπουδές	Κολλέγιο Μουσικής και Χορού της Κολωνίας
Ιδιότητα	συνθέτης, μουσικολόγος, διδάσκων πανεπιστημίου, κριτικός μουσικής και μουσικός θεωρητικός

Ο Χέρμπερτ Άιμερτ (Herbert Eimert, Μπαντ Κρόιτσναχ 8 Απριλίου 1897 - Ντίσελντορφ 15 Δεκεμβρίου 1972), ήταν Γερμανός συνθέτης, μουσικολόγος, μουσικοκριτικός και θεωρητικός, από τους πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής μουσικής. Επιπλέον, ήταν δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και εκδότης. Οι συνθέσεις του θεωρούνται κλασικές δημιουργίες της ηλεκτρονικής μουσικής.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Άιμερτ γεννήθηκε το 1897 στο Μπαντ Κρόιτσναχ της ΝΔ. Γερμανίας. Σπούδασε μουσική θεωρία και σύνθεση (1919-1924) στην Μουσική Ακαδημία της Κολωνίας (Hochschule für Musik und Tanz Köln), με τους Hermann Abendroth, Franz Bölsche και Augustus von Othegraven. Το 1923, ενώ ήταν ακόμα σπουδαστής, συνέθεσε ένα δωδεκάφθογγο κουαρτέτο εγχόρδων για το ετήσιο κοντσέρτο της Ακαδημίας, ενώ το επόμενο έτος δημοσίευσε ένα Εγχειρίδιο Θεωρίας Ατονικής Μουσικής (Atonale Musiklehre). Αυτές οι -πρωτοποριακές για την εποχή- κινήσεις του, οδήγησαν σε οξεία αντιπαράθεση με τον Bölsche, ο οποίος απέσυρε το κουαρτέτο από το πρόγραμμα και απέβαλε τον Άιμερτ από την τάξη του.

Συνέχισε τις σπουδές του στη μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας με τους Ernst Bücken, Willi Kahl, και Georg Kinsky και φιλοσοφία με τον Max Scheler και Nikolai Hartmann. Πήρε το διδακτορικό του το 1931 (διατριβή με τίτλο Musikalische Formstrukturen im 17. und 18. Jahrhundert. Versuch einer Formbeschreibung, Δομές μουσικής φόρμας κατά τον 17ο και 18ο αιώνα. Απόπειρα περιγραφής μιας φόρμας).Από το 1927 έως το 1933 εργάστηκε στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Κολωνίας, ενώ έγραψε για μουσικά περιοδικά. Το 1930 έγινε κριτικός μουσικής για το Kölner Stadtanzeiger, και από το 1935 μέχρι το 1945 εργάστηκε ως συντάκτης στο Kölnische Zeitung. Μετά τον πόλεμο (1945) έγινς ο πρώτος έμμισθος υπάλληλος του Ρ/Σ της Κολωνίας (NWDR) με διεύθυνση από τις βρετανικές δυνάμεις κατοχής. Το 1947 ανέλαβε το Πολιτιστικό Τμήμα του σταθμού και το 1948 ξεκίνησε νυκτερινά μουσικά προγράμματα (Musikalische Nachtprogramme) μέχρι το 1965.

Το 1951, ο Άιμερτ σε συνεργασία με τον Werner Meyer-Eppler έπεισαν τον διευθυντή του NWDR, Hanns Hartmann, για τη δημιουργία του πρώτου στούντιο (εργαστήριο) για ηλεκτρονική μουσική (είχαν προηγηθεί, το 1948, πειράματα μοντάζ ήχων από τον Πιερ Σεφέρ στην Γαλλική Ραδιοφωνία). Το στούντιο αυτό έμελε να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της σύγχρονης μουσικής. Μεταξύ των σημαντικοτέρων καλεσμένων του Άιμερτ ήσαν και οι Κάγκελ, Κρένεκ, Λίγκετι, Ξενάκης και Στοκχάουζεν, με τον τελευταίο να τον διαδέχεται στη διεύθυνση, το 1962. Το 1950 δημοσίευσε το Lehrbuch zur Zwölftonmusik, από τα πιο γνωστά εισαγωγικά εγχειρίδια για τον δωδεκαφθογγισμό του Σένμπεργκ και μεταφράστηκε στα ιταλικά, ισπανικά, και ουγγρικά. Από το 1955 έως το 1962 εξέδωσε μαζί με τον Στοκχάουζεν, το σημαντικό μουσικό έντυπο Die Reihe. Το βιβλίο του Grundlagen der musikalischen Reihentechnik εκδόθηκε το 1964. Από το 1951 μέχρι το 1957 δίδαξε στο Ντάρμσταντ, ενώ το 1965 έγινε καθηγητής στην Μουσική Ακαδημία της Κολωνίας και διηύθυνε το στούντιό της για την ηλεκτρονική μουσική μέχρι το 1971. Μαζί με τον Hans Ulrich Humpert, διάδοχό του στο στούντιο, εργάστηκε για το Lexikon der elektronischen Musik (Λεξικό της Ηλεκτρονικής Μουσικής). Ενώ απέμενε λίγο για την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου έργου, ο Άιμερτ πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 1972 στο Ντίσελντορφ.

• Ο Άιμερτ υπηρξε πρωτοπόρος υπό την έννοια τού ότι, αντιλήφθηκε από πολύ νωρίς πως το δωδεκαφθογγικό και σειραϊκό μουσικό σύστημα θα είχαν ως φυσιολογική τους εξέλιξη την ηλεκτρονική μουσική και, μάλιστα, με δική της συνθετική νομοτέλεια και αισθητική.

Κυριότερα έργα

• Κουαρτέτο Εγχόρδων (1923-1925)
• Der weiße Schwan (Ο Λευκός Κύκνος) για σαξόφωνο, φλάουτο, και ειδικά όργανα για θόρυβο (1926)
• Κοντσέρτο δωματίου για πέντε όργανα (1926)
• Σουίτα για ορχήστρα δωματίου (1929)
• Μουσική για βιολί και βιολοντσέλο (1931)
• Παραλλαγές για πιάνο (1943)
• Τρίο για βιολί, βιόλα και βιολοντσέλο (1944)
• Bläsermusik (1947)
• Δεύτερο Κουαρτέτο εγχόρδων (1939)
• Τέσσερα κομμάτια (από κοινού με τον Robert Beyer) (1953)
• Struktur 8 (Δομή 8), ηλεκτρονική μουσική (1953)
• Γκλόκενσπιλ, ηλεκτρονική μουσική (1953)
• Etüde über Tongemische (Σπουδές πάνω σε μείξεις ήχων), ηλεκτρονική μουσική (1954)
• Πέντε κομμάτια, ηλεκτρονική μουσική (1956)
• Ρέκβιεμ για αφηγητή και μαγνητοταινία (1957)
• Zu Ehren von Igor Strawinsky (Προς τιμήν του Ιγκόρ Στραβίνσκι) (1957)
• Επιλογή Ι (1960)
• Επιτάφιος για τον Aikichi Kuboyama, για φωνή, αφηγητή και ηλεκτρονικούς ήχους (1962)
• Έξι σπουδές, ηλεκτρονική μουσική (1962)

Πηγές

• «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880)
• Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7
• Γ. Λεωτσάκος σε Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1981, 1996 (ΠΛΜ)
• Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988)
• Wilson, Charles. 2001. "Eimert, Herbert". The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited byStanley Sadie and John Tyrrell. London: Macmillan Publishers.